ساعت 5:30 صبح امروز به اتفاق فرماندهان شیفت در ایستگاه چهار حاضر شدیم؛خستگی را به وضوح میشد تو چهره ی فرمانده عملیات دید،علی یکدل هم اعداد و ارقام مالی را رها کرده بود،چروند،قلیچی،ملک زاده،رضوی،ربانی،رستمی،حسن پور و امیر آقای فرهادپور که نامش با تدارکات گره خورده،همگی حاضر بودند.

مهدی جعفری و استاد روستازاده هم قبل از همه اور شلوار پوشیده بودند،هیزم جهنم هم از شب قبل انتظار میکشید؛بالاخره لباسی هم برای من پیدا شد و خودم را محک زدم.

در چند ضلع اتاقک چوب و هیزم فراوان کف اتاق چسبیده بود،با رسیدن شعله مستقیم آتش برپا و درب و پنجره ها بسته شد؛چند نفر از بچه ها 30 دقیقه درون اتاقک بودند،سه نوبت فن دمیده شد،که دفعه دوم،من پا به فرار گذاشتم،خدایش روی کلاهم تاول تاول شد،می ترسیدم برسه به سرم.

اما انصافا فرماندهان سخت جانی داشتیم،بیشترشان تا پایان ایستادند،تاول ها و زخم های سرشانه ها گواه بر این استواری بودند.

اما از خودتون پرسیدید که چرا گز کولین از کاور جت تاثیرش بیشتره،آره بهتره که کمی فکر کنیم!

پاسخ استاد روستازاده:چون سطح تماس آب به صورت گزکولین یا مه پاش با حرارت و آتش بیشتر می شه و باعث گرفتن حرارت و فرونشاندن شعله ها میشه.

یه مثال ساده تر... چرا تنه ی یک درخت دیرتر از چند تکه چوب شعله ور میشه؟

آفرین درست گفتی، چون سطح تماس تکه های ریز چوب با اکسیژن بیشتر از تنه ی قطور درخته!

پس هر چه قطرات ریز تر،تماس با حرارت بیشتر!

امروز تمرین یه نمه ای با  چند روز گذشته فرق داشت،فرقش این بود که شعله به حرکت افقی خودش روی سر ما ادامه داد،حتی کلاه ها هم تاول زدند،سرشانه ها که بماند.

طفلی فرمانده عملیات،تا چند روز پوشیدن پیراهن براش سخت و دردآوره،باید تحسین گفت که آه و ناله نمیکرد،مثل رضوی،ملک زاده،قلیچی،فرهادپور ،جعفری و بقیه که اسماشون یادم نمیاد.

چهره ی علی یکدل هم از سرخی زیاد مثل یک کاسه خون شده بود،اما سرسختیش مانع بزرگی بود ؛برای هر گونه آه و ناله کشیدن،درود به همه ی شما آتش نشانان،که میدونید وقتی کسی تو آتیش گیر افتاده چه وضعی داره...